odmiana piaskowca (–> piaskowiec) wydobywanego w kamieniołomie ponad Radkowem (na stokach Gór Stołowych, przy drodze z Radkowa do Karłowa i Kudowy); skała utworzona w warunkach płytkomorskich – w okresie późnej kredy (czyli pod koniec tzw. ery dinozaurów) niektóre tereny dzisiejszych Sudetów (obecne Góry Stołowe i dolina Nysy Kłodzkiej) były rozległymi obniżeniami – od dziesiątków milionów lat gromadziły się tam różne osady, przed około 95 mln. lat tereny te zostały zalane przez morze – nastąpiła tzw. transgresja; około 91 mln. lat temu, w piętrze (jednostka geologiczna mniejsza od okresu) nazywanym przez geologów turonem, osadzały się piaski, które w wyniku diagenezy (–> diageneza) przekształciły się później w tzw. piaskowce ciosowe – właśnie one są wydobywane w radkowskim kamieniołomie; p.r. to skała o bardzo zróżnicowanej kolorystyce – bywa jasnoszara albo żółta, ale też żółto-brunatna, czy różowawa, występują tu odmiany drobnoziarniste, ale bardziej charakterystyczny jest piaskowiec średnio- i gruboziarnisty, miejscami nawt zlepieńcowaty (czyli zawierający pewną ilość ziaren o rozmiarach ponad 2 mm – czyli żwiru); p.r. zawiera do 94% kwarcu (–> kwarc), reszta to nieliczne ziarna minerałów takich jak zwietrzałe (–>) skalenie, (–>) muskowit, tlenki żelaza, cyrkon, czy turmalin; skały tego wieku określa się jako poziom Inoceramus lamarcki – od nazwy występujących w nich skamieniałości małży o tej uczonej nazwie, ale w p.r. ich nie znajdziemy, za to można spotkać tu pozostałości innych małży (o dźwięcznej nazwie Exogyra columba), czy tzw. ramienionogów (Rhynchonella plicatilis).
